‘Wat wil je later worden?’ Deze vraag kennen we allemaal. We hebben hem als kind moeten beantwoorden en stellen hem zelf vast wel eens aan de kinderen van nu. Mijn jongste dochter gaf daar ooit een mooi antwoord op. Ze was 5 en zei: ‘Ik ben toch al Aaf?’ Ze had gelijk. Ze was en is al Aaf. Vaak is het al een hele klus om gewoon jezelf te zijn. Om te voelen waar je hart naar uit gaat. Om te ervaren waar je blij van wordt en waar je drempels liggen. Om te weten waar je goed in bent en wat je graag wilt leren. Gewoon omdat het bij je past. Toch is onze maatschappij anders ingericht. Het is goed te weten wat je gaat doen. Betaald werk hebben, is belangrijk, want anders tel je wellicht niet helemaal mee. Maar is dat eigenlijk wel zo? Steeds vaker ervaar ik hoe deze denkbeelden ingesleten zijn in ons leven. Daarnaast zie ik hoeveel mensen hier juist problemen mee ondervinden. Ze hebben bijvoorbeeld geen betaald werk meer en voelen zich daardoor minderwaardig. Vaak hebben ze met pijn in hun hart moeten stoppen met deze baan, omdat hun (psychische) gezondheid het niet meer toeliet. Soms besluiten mensen dat het even genoeg is zo. Dat werk niet alles is en het fijn is om even tot rust te komen, zonder verplichting van een baas. Vanuit de omgeving krijgt iemand dan al snel de vraag: ‘Wanneer begin je weer? Wat ga je dan doen? Je bent al zo lang thuis.’ Deze vragen zorgen er regelmatig voor dat iemand meer stress ervaart. Ze hebben het gevoel dat ze iets moeten, omdat ze niet goed bezig zijn. Ze voelen zich onzeker en denken dat ze snel op zoek moeten naar een baan, zodat ze weer mee tellen. Ik zie daarentegen vaak dat het voor sommige van deze mensen juist heel goed is om even geen druk van buitenaf te ervaren. Om niet aan verplichtingen en hoge verwachtingen van de maatschappij te hoeven voldoen. Om te voelen wat je echt voldoening geeft, waar je blij van wordt. Natuurlijk is het belangrijk om een bepaalde structuur in de dag te hebben. Werk kan hierin een rol spelen, maar dit kan ook op een hele andere manier gecreëerd worden. Bij Stichting Aroma en De Broederij voeren wij vaak deze gesprekken. Maar goed, dat is dus een deel van mijn werk, mensen coachen en begeleiden, zodat ze meer licht ervaren in hun leven. Wat dat betreft ben ik niet Roomser dan de paus. Bij mij is de maatschappij met alle normen net zo goed ingesleten. Wat zou ik zijn zonder mijn werk? Of beter gezegd: wie zou ik zijn? Verander ik dan wezenlijk of is dat een idee, een gemeenschappelijk denkpatroon wat ook ik voor mezelf mag doorbreken? Met bewondering kijk ik naar mensen die hier hun weg in vinden. Die hun identiteit niet af laten hangen van hun betaalde baan, maar leven naar hun interesses en natuur. Die gewoon zijn. Eigenlijk zijn wat dat betreft kinderen een groot voorbeeld. Het gaat he
n er niet om wat je bent, het gaat er om wie je bent. Laten we daarom deze westerse norm doorbreken door die ene vraag niet meer aan onze kinderen te stellen. Wie weet is het veel beter om onze grote voorbeelden te vragen: ‘Wie denk je dat ik ben?’ Ik denk dat de antwoorden ons zullen verrassen en ons wellicht zullen helpen nog meer onszelf te worden. #stichtingaroma#debroederij#wortelsenwolken