Vorige week had ik een magische week in de Pyreneeën in Frankrijk. De omgeving, de opleiding, de opleider en zeker ook de fijne vriendinnen met wie ik was, zorgden voor een week vol verwondering en leren. Ik was in de wolken. Zondagnacht deed ik mijn eigen deur weer open en kroop ik bij mijn lievelingen. Fijn om weer thuis te zijn. Maar vanochtend stond ik op met een vol hoofd. Gedachten buitelden over elkaar en die gedachten regen zich aaneen tot zorgen. Ik heb belangrijke keuzes gemaakt ten aanzien van mijn werk die er vast toe gaan leiden dat ik nog meer mijn eigenheid in alles zal verweven. Maar er is ook het hele aardse en in dit geval is dat geld. Die vloog me aan. Hoe ga ik het doen? Hoe gaan wij het doen? Wat als opdrachten uitblijven? De stroom mij niet weet te vinden? Soms is het best zoeken als zzp-er en zeker als er overal om je heen geroepen wordt dat het crisis is.
Lobi, onze hond stond te trappelen van ongeduld. Hij moest uit. Ik besloot juist langer te gaan lopen, ook al zat er haast in mijn gedachten. En dat lange lopen was goed. Met mijn hoofd nog in de zorgen praatte ik hardop tegen de kosmos. Kun je met een teken komen? Mag ik zo door gaan?
En prompt dook er een enorme 4 op, niet te missen. Mijn ogen schoten vol, want ik wist dat Ellen, mijn lieve vriendin die in de zomer overleden is, dicht bij mij was. Ik voelde dat ik zakte, dat ik weer voeten had. We liepen verder en mijn oog viel op een stralend wit veertje. Veren laten mij altijd opveren, zeker als ze zo wit zijn en kleine lichtjes op het pad lijken. Telkens stopte Lobi even en keek om naar mij. Daarna vervolgende hij zijn weg, alsof hij de mijne wees.
Er schoot een gedachte door me heen. Zal ik dan toch maar weer een baan gaan zoeken? Even stoppen met dit pad en terug gaan naar mijn hele oude? Meteen op dat moment kwam er een man van ver in de 70 langzaam langs joggen. Ik wilde Lobi vast doen, maar de man riep: 'Nee, dat hoeft niet. Ik ben niet bang.'
Ik bedankte de man en voelde aan mijn lijf dat dit weer een teken was. Inderdaad. Ik ben niet bang. Ook al weet ik soms niet precies wat ik doe, het voelt wel als het juiste. Vertrouwen maakte zich van mij meester en de kramp verliet mijn lijf.
Waarom deel ik dit? Het is toch kwetsbaar? Ja, dat is het. En daar zit volgens mij ook de kracht. Dit is hoe ik denk. Dit is hoe ik kijk. Dit is hoe ik voel. Dit is hoe ik werk.
Je kunt kijken naar de wereld om je heen met 'gewone' ogen, maar als je soms een andere bril opzet, zie je anders en soms ook meer. Dan hoor je dat de man het niet over de hond heeft, maar over jou. Dan zie je dat je hond je anders aankijkt dan normaal en lijkt te voelen dat jij hem even nodig hebt. Dan voel je de verwondering van de wereld om je heen.
Ik hoop met alles dat ik daar anderen mee kan inspireren en wat vertrouwen de wereld in kan blazen voor als het even nodig is.